ദുരന്തഭൂമിയിലെ വിനോദ സഞ്ചാരികള്‍ ഫേസ്ബുക്കിലിടുമ്പോള്‍ കുറച്ച് നല്ല ആംഗിളുകള്‍ വേണം, എങ്കിലേ ലൈക്കുകളം കമന്റുകളുമുണ്ടാകും, നീ കുറച്ച് മാറി നില്‍ക്ക് ഞാനൊന്ന് പകര്‍ത്തട്ടെ...
ഇത് ബേക്കലത്തെ കോട്ടചുറ്റാന്‍പോയന്നേരത്ത് വിനോദ സഞ്ചാരത്തിനെത്തിയ ചെറുപ്പക്കാര്‍ കടലോരത്ത് നിന്ന് പറഞ്ഞ വര്‍ത്തമാനമല്ല, ഏതോ കോളജ് കാമ്പസില്‍ വെച്ചുമല്ല ഇത് കേട്ടത്...
നാടുമുഴുവന്‍ തരിച്ചുനിന്നുപോയ മായിപ്പാടിയിലെ കൂട്ടമരണം അരങ്ങേറിയ ദിക്കില്‍ നിന്നാണ് ഈ കമന്റ് കേള്‍ക്കേണ്ടിവന്നത്....സോണിയും ജോളിയും പിന്നെ കുട്ടനും മാളുവും മരിച്ചുകിടക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ മനുഷ്യത്വത്തിന് പകരം ന്യൂ ജനറേഷന്റെ ക്യാമറയാണ് ഉണര്‍ന്നത്. മൃതദേഹങ്ങളെ ക്യാമറയില്‍ പകര്‍ത്താനുള്ള തിരക്കും ആവേശവുമായിരുന്നു പലര്‍ക്കും....ഓരോ രംഗവും ഒപ്പിയെടുത്ത് ഫേസ് ബുക്കിലേക്ക് അപ്‌ലോഡ് ചെയ്യാന്‍ വെമ്പല്‍കൊള്ളുകയായിരുന്നു അവര്‍...
മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകരും പോലീസുകാരും കാറിനരികിലേക്ക് നീങ്ങാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു യുവാവിന്റെ കമന്റ്...ഞങ്ങള്‍ നേരത്തെ ടിക്കറ്റെടുത്ത് നിന്നതാ സാറെ...എന്താ ഇത് സര്‍ക്കസാണോ എന്ന് മനസ്സ് സ്വയം ചോദിച്ചു(!) യുവത്വമേ മരണത്തെപോലും ആഘോഷമാക്കി മാറ്റാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കെങ്ങനെ കഴിയുന്നു. ദുരന്തവും ദുരിതവും മറ്റാര്‍ക്കോ സംഭവിക്കുന്ന താണെന്ന ചിന്ത എന്ത് കൊണ്ടാണിങ്ങനെ മനസില്‍ നിറയുന്നത്...
രണ്ട് മൃതദേഹങ്ങളാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ പിടയാത്ത മനസ്സുപോലും കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ മരിച്ചുകിടക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ വിങ്ങിപ്പോയി. ഓമനത്വം തുളുമ്പുന്ന കുട്ടന്റെയും മാളുവിന്റെയും മുഖങ്ങള്‍ ചേതനയറ്റ് ചോരയില്‍ കുളിച്ചുകണ്ടപ്പോള്‍ പലരുടെയും കണ്ണുനിറഞ്ഞു, ഏറെ കരുത്തും ക്ഷമയും കാണിക്കേണ്ട പോലീസുകാരും മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകരും ഒരു നിമിഷം അതുള്‍ക്കൊള്ളാനാവാതെ കണ്ണ് പൊത്തിപോയി. തൊട്ടു തലേന്നാള്‍ വരെ ഒരു പൂക്കാലം വിടര്‍ത്തുന്ന പുഞ്ചിരിയുമായി കുട്ടന്‍ ചവിട്ടി നടന്ന സൈക്കിളും മാളുവിന്റെ കളിപ്പാട്ടങ്ങളും ദു:ഖത്തിന്റെ തനിപകര്‍പ്പായി ഇപ്പുറം വീട്ടിനുള്ളില്‍ മിഴിച്ച് നില്‍പ്പുണ്ട്...
കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ലോകത്തിന്റെ അലങ്കാരമാണ്, അവരുടെ കുഞ്ഞുവര്‍ത്തമാനവും പുഞ്ചിരിയും പ്രകൃതിയുടെ സമ്മാനമാണ്, അവര്‍ ഉറങ്ങുന്നതുപോലും നമ്മുടെ നേരിയ ദു:ഖമാണ്, അതുകൊണ്ട് തന്നെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മരണം അത് എത്ര അന്യരായാലും ആര്‍ക്കും ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ കഴിയില്ല, മാളുവും കുട്ടനും മരിച്ചുവീണത് കണ്ടപ്പോള്‍ ഏറ്റവും അടുത്ത ആരോ മരിച്ച വേദനയായിരുന്നു മനസ്സിന്...പക്ഷെ, അപ്പോഴും ഫേസ് ബുക്ക് മീഡിയയിലെ മൊബൈല്‍ ഫോട്ടോഗ്രാഫര്‍മാര്‍ അത് പകര്‍ത്തി രസിക്കുകയായിരുന്നു, വാര്‍ത്തശേഖരിക്കാനെത്തിയ ഓരോ മീഡിയയിലേയും ഉത്തരവാദിത്വമുള്ള പ്രസ് ഫോട്ടോ ഗ്രാഫര്‍മാര്‍ വിറങ്ങലോടെ, നിര്‍ബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി പടമെടുക്കുമ്പോഴാണ് ഇവര്‍ ഒരു കുസലുമില്ലാതെ ക്യാമറ ഫ്‌ളാഷ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നത്. ഭ്രാന്ത് അസഹനീയമായിപ്പോള്‍ പോലീസ് ലാത്തിവീശിയിട്ടുപോലും അടങ്ങാത്ത ആവേശമായിരുന്നു അവര്‍ക്കന്നേരം...
000 000 000
ചാലയിലെ ടാങ്കര്‍ ദുരന്തമുണ്ടായപ്പോഴും ഇതേ ആവേശമായിരുന്നു പലര്‍ക്കും. വീടുകളും മനുഷ്യരും ഒരുപോലെ കത്തിയെരിയുമ്പോള്‍ കനിവിന്റെ കൈകള്‍ കോര്‍ത്ത് സ്വയം വൊളേണ്ടിയര്‍മാര്‍ ആവേണ്ടതിന് പകരം വിനോദ കേന്ദ്രത്തിലേക്കെന്ന പോലെയായിരുന്നു ചിലരെങ്കിലും ഓടിയെത്തിയത്...
സ്‌പോര്‍ട്‌സ് ബൈക്കിലും ടാക്‌സി കാറിലും പാഞ്ഞെത്തിയവര്‍ എത്താനാവാത്ത കൂട്ടുകാരോട് വിളിച്ചുപറഞ്ഞുവത്രെ...എടാ, ജീവിതത്തിലെ വല്ലാത്തൊരു കാഴ്ചയാണിത്, കണ്ടില്ലെങ്കില്‍ നഷ്ടം തന്നെ...വേഗം വന്നോളു...അന്നും ഫേസ് ബുക്കിന്റെ വാളിലും വാട്‌സപ്പിലും പുതിയ ചിത്രങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞു...
000 000 000
എല്ലാം നേടി എന്നത് നമ്മുടെ അഹങ്കാരമാണ്, യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റുകളെ ഉള്‍ക്കൊള്ളാനാവാതെ നമ്മുടെ അലമാരകള്‍ വീര്‍പ്പുമുട്ടുന്നു...പക്ഷെ, അപ്പോഴും നല്ല മനുഷ്യനാവാന്‍ മാത്രം നമുക്ക് കഴിയുന്നില്ല...
ഫേസ് ബുക്കില്‍ അതിന്റെ പരമാവധി എണ്ണമായ അയ്യായിരം ഫ്രണ്ട്‌സും നമുക്ക് സ്വന്തമായി കഴിഞ്ഞു...ബന്ധങ്ങള്‍ വിശാലമാണെന്ന് പറയുമ്പോഴും ആത്മാര്‍ത്ഥത മാത്രം അകലെ മാറി നില്‍ക്കുന്നു...
ഫേസ് ബുക്കിന്റെ വാളില്‍ നമ്മള്‍ നമുക്കറിയുന്ന ഭാഷകളുടെ എണ്ണം പെരുപ്പിച്ച് എഴുതിവെച്ചിരിക്കുകയാണ്...ഇംഗ്ലീഷും മലയാളവും മാത്രമല്ല ഉറുദുവും കൊങ്കണിയുമെല്ലാം നമുക്കറിയുന്നുണ്ട്...എന്നാല്‍ സഹോദരനോട് നല്ലൊരു വാക്കുപറയാന്‍ മാത്രം നമുക്ക് ഭാഷയില്ല...
000 000 000
ജീവിതത്തിന് അടിപൊളി എന്നു മാത്രം അര്‍ത്ഥം നല്‍കിയ സൈബര്‍ യുവത്വമേ സോറി...
നീ(മായിപ്പാടിയിലെ മൊബൈല്‍ ക്യാമറാമാന്മാര്‍) ഈ കുറിപ്പ് വായിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞോട്ടെ...നീ മനുഷ്യനല്ല, ഒരു മനുഷ്യന് ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ആവാന്‍ കഴിയില്ല...ഫേസ് ബുക്കിലെ ലൈക്കിനും കമന്റിനും എത്രയോ അപ്പുറമാണ് മനുഷ്യത്വമെന്ന ആര്‍ദ്രമായ ആ വികാരം...
മരിച്ചുവെന്ന് ഫേസ് ബുക്കില്‍ പുതിയ പോസ്റ്റ് വരുമ്പോള്‍ ലൈക്ക് ദിസ് എനിക്ക് ഇഷ്ടമായി എന്ന് മറുപടി നല്‍കുന്ന സൈബര്‍ കൂട്ടുകാര ഒന്നുകൂടി ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കട്ടെ
ദുരന്തവും ദുരിതവും മറ്റാര്‍ക്കോ സംഭവിക്കുന്നതാണെന്ന ആ ഒരു തോന്നലുണ്ടല്ലോ അത് തിരുത്തണം...എഴുപതിലും കൂടുതല്‍ വേഗതയില്‍ നീ കത്തിച്ചുവിടുന്ന ബൈക്കിന് മുന്നിലേക്ക് ഒരു പട്ടി ഓടിയാല്‍ തീരുന്നതാണ് നമ്മുടെ അഹങ്കാരം...ദുരന്തം നമ്മെയും വന്ന് തൊടണം, അപ്പോഴേ നമുക്കൊക്കെ അതിന്റെ വേദനയും വികാരവും അറിയുകയുള്ളു...
ദുരന്തഭൂമിയിലെ
വിനോദ സഞ്ചാരികള്‍
എബി കുട്ടിയാനം
ഫേസ്ബുക്കിലിടുമ്പോള്‍ കുറച്ച് നല്ല ആംഗിളുകള്‍ വേണം, എങ്കിലേ ലൈക്കുകളം കമന്റുകളുമുണ്ടാകും, നീ കുറച്ച് മാറി നില്‍ക്ക് ഞാനൊന്ന് പകര്‍ത്തട്ടെ...
ഇത് ബേക്കലത്തെ കോട്ടചുറ്റാന്‍പോയന്നേരത്ത് വിനോദ സഞ്ചാരത്തിനെത്തിയ ചെറുപ്പക്കാര്‍ കടലോരത്ത് നിന്ന് പറഞ്ഞ വര്‍ത്തമാനമല്ല, ഏതോ കോളജ് കാമ്പസില്‍ വെച്ചുമല്ല ഇത് കേട്ടത്...
നാടുമുഴുവന്‍ തരിച്ചുനിന്നുപോയ മായിപ്പാടിയിലെ കൂട്ടമരണം അരങ്ങേറിയ ദിക്കില്‍ നിന്നാണ് ഈ കമന്റ് കേള്‍ക്കേണ്ടിവന്നത്....സോണിയും ജോളിയും പിന്നെ കുട്ടനും മാളുവും മരിച്ചുകിടക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ മനുഷ്യത്വത്തിന് പകരം ന്യൂ ജനറേഷന്റെ ക്യാമറയാണ് ഉണര്‍ന്നത്. മൃതദേഹങ്ങളെ ക്യാമറയില്‍ പകര്‍ത്താനുള്ള തിരക്കും ആവേശവുമായിരുന്നു പലര്‍ക്കും....ഓരോ രംഗവും ഒപ്പിയെടുത്ത് ഫേസ് ബുക്കിലേക്ക് അപ്‌ലോഡ് ചെയ്യാന്‍ വെമ്പല്‍കൊള്ളുകയായിരുന്നു അവര്‍...
മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകരും പോലീസുകാരും കാറിനരികിലേക്ക് നീങ്ങാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു യുവാവിന്റെ കമന്റ്...ഞങ്ങള്‍ നേരത്തെ ടിക്കറ്റെടുത്ത് നിന്നതാ സാറെ...എന്താ ഇത് സര്‍ക്കസാണോ എന്ന് മനസ്സ് സ്വയം ചോദിച്ചു(!) യുവത്വമേ മരണത്തെപോലും ആഘോഷമാക്കി മാറ്റാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കെങ്ങനെ കഴിയുന്നു. ദുരന്തവും ദുരിതവും മറ്റാര്‍ക്കോ സംഭവിക്കുന്ന താണെന്ന ചിന്ത എന്ത് കൊണ്ടാണിങ്ങനെ മനസില്‍ നിറയുന്നത്...
രണ്ട് മൃതദേഹങ്ങളാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ പിടയാത്ത മനസ്സുപോലും കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ മരിച്ചുകിടക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ വിങ്ങിപ്പോയി. ഓമനത്വം തുളുമ്പുന്ന കുട്ടന്റെയും മാളുവിന്റെയും മുഖങ്ങള്‍ ചേതനയറ്റ് ചോരയില്‍ കുളിച്ചുകണ്ടപ്പോള്‍ പലരുടെയും കണ്ണുനിറഞ്ഞു, ഏറെ കരുത്തും ക്ഷമയും കാണിക്കേണ്ട പോലീസുകാരും മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകരും ഒരു നിമിഷം അതുള്‍ക്കൊള്ളാനാവാതെ കണ്ണ് പൊത്തിപോയി. തൊട്ടു തലേന്നാള്‍ വരെ ഒരു പൂക്കാലം വിടര്‍ത്തുന്ന പുഞ്ചിരിയുമായി കുട്ടന്‍ ചവിട്ടി നടന്ന സൈക്കിളും മാളുവിന്റെ കളിപ്പാട്ടങ്ങളും ദു:ഖത്തിന്റെ തനിപകര്‍പ്പായി ഇപ്പുറം വീട്ടിനുള്ളില്‍ മിഴിച്ച് നില്‍പ്പുണ്ട്...
കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ലോകത്തിന്റെ അലങ്കാരമാണ്, അവരുടെ കുഞ്ഞുവര്‍ത്തമാനവും പുഞ്ചിരിയും പ്രകൃതിയുടെ സമ്മാനമാണ്, അവര്‍ ഉറങ്ങുന്നതുപോലും നമ്മുടെ നേരിയ ദു:ഖമാണ്, അതുകൊണ്ട് തന്നെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മരണം അത് എത്ര അന്യരായാലും ആര്‍ക്കും ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ കഴിയില്ല, മാളുവും കുട്ടനും മരിച്ചുവീണത് കണ്ടപ്പോള്‍ ഏറ്റവും അടുത്ത ആരോ മരിച്ച വേദനയായിരുന്നു മനസ്സിന്...പക്ഷെ, അപ്പോഴും ഫേസ് ബുക്ക് മീഡിയയിലെ മൊബൈല്‍ ഫോട്ടോഗ്രാഫര്‍മാര്‍ അത് പകര്‍ത്തി രസിക്കുകയായിരുന്നു, വാര്‍ത്തശേഖരിക്കാനെത്തിയ ഓരോ മീഡിയയിലേയും ഉത്തരവാദിത്വമുള്ള പ്രസ് ഫോട്ടോ ഗ്രാഫര്‍മാര്‍ വിറങ്ങലോടെ, നിര്‍ബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി പടമെടുക്കുമ്പോഴാണ് ഇവര്‍ ഒരു കുസലുമില്ലാതെ ക്യാമറ ഫ്‌ളാഷ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നത്. ഭ്രാന്ത് അസഹനീയമായിപ്പോള്‍ പോലീസ് ലാത്തിവീശിയിട്ടുപോലും അടങ്ങാത്ത ആവേശമായിരുന്നു അവര്‍ക്കന്നേരം...
000 000 000
ചാലയിലെ ടാങ്കര്‍ ദുരന്തമുണ്ടായപ്പോഴും ഇതേ ആവേശമായിരുന്നു പലര്‍ക്കും. വീടുകളും മനുഷ്യരും ഒരുപോലെ കത്തിയെരിയുമ്പോള്‍ കനിവിന്റെ കൈകള്‍ കോര്‍ത്ത് സ്വയം വൊളേണ്ടിയര്‍മാര്‍ ആവേണ്ടതിന് പകരം വിനോദ കേന്ദ്രത്തിലേക്കെന്ന പോലെയായിരുന്നു ചിലരെങ്കിലും ഓടിയെത്തിയത്...
സ്‌പോര്‍ട്‌സ് ബൈക്കിലും ടാക്‌സി കാറിലും പാഞ്ഞെത്തിയവര്‍ എത്താനാവാത്ത കൂട്ടുകാരോട് വിളിച്ചുപറഞ്ഞുവത്രെ...എടാ, ജീവിതത്തിലെ വല്ലാത്തൊരു കാഴ്ചയാണിത്, കണ്ടില്ലെങ്കില്‍ നഷ്ടം തന്നെ...വേഗം വന്നോളു...അന്നും ഫേസ് ബുക്കിന്റെ വാളിലും വാട്‌സപ്പിലും പുതിയ ചിത്രങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞു...
000 000 000
എല്ലാം നേടി എന്നത് നമ്മുടെ അഹങ്കാരമാണ്, യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റുകളെ ഉള്‍ക്കൊള്ളാനാവാതെ നമ്മുടെ അലമാരകള്‍ വീര്‍പ്പുമുട്ടുന്നു...പക്ഷെ, അപ്പോഴും നല്ല മനുഷ്യനാവാന്‍ മാത്രം നമുക്ക് കഴിയുന്നില്ല...
ഫേസ് ബുക്കില്‍ അതിന്റെ പരമാവധി എണ്ണമായ അയ്യായിരം ഫ്രണ്ട്‌സും നമുക്ക് സ്വന്തമായി കഴിഞ്ഞു...ബന്ധങ്ങള്‍ വിശാലമാണെന്ന് പറയുമ്പോഴും ആത്മാര്‍ത്ഥത മാത്രം അകലെ മാറി നില്‍ക്കുന്നു...
ഫേസ് ബുക്കിന്റെ വാളില്‍ നമ്മള്‍ നമുക്കറിയുന്ന ഭാഷകളുടെ എണ്ണം പെരുപ്പിച്ച് എഴുതിവെച്ചിരിക്കുകയാണ്...ഇംഗ്ലീഷും മലയാളവും മാത്രമല്ല ഉറുദുവും കൊങ്കണിയുമെല്ലാം നമുക്കറിയുന്നുണ്ട്...എന്നാല്‍ സഹോദരനോട് നല്ലൊരു വാക്കുപറയാന്‍ മാത്രം നമുക്ക് ഭാഷയില്ല...
000 000 000
ജീവിതത്തിന് അടിപൊളി എന്നു മാത്രം അര്‍ത്ഥം നല്‍കിയ സൈബര്‍ യുവത്വമേ സോറി...
നീ(മായിപ്പാടിയിലെ മൊബൈല്‍ ക്യാമറാമാന്മാര്‍) ഈ കുറിപ്പ് വായിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞോട്ടെ...നീ മനുഷ്യനല്ല, ഒരു മനുഷ്യന് ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ആവാന്‍ കഴിയില്ല...ഫേസ് ബുക്കിലെ ലൈക്കിനും കമന്റിനും എത്രയോ അപ്പുറമാണ് മനുഷ്യത്വമെന്ന ആര്‍ദ്രമായ ആ വികാരം...
മരിച്ചുവെന്ന് ഫേസ് ബുക്കില്‍ പുതിയ പോസ്റ്റ് വരുമ്പോള്‍ ലൈക്ക് ദിസ് എനിക്ക് ഇഷ്ടമായി എന്ന് മറുപടി നല്‍കുന്ന സൈബര്‍ കൂട്ടുകാര ഒന്നുകൂടി ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കട്ടെ
ദുരന്തവും ദുരിതവും മറ്റാര്‍ക്കോ സംഭവിക്കുന്നതാണെന്ന ആ ഒരു തോന്നലുണ്ടല്ലോ അത് തിരുത്തണം...എഴുപതിലും കൂടുതല്‍ വേഗതയില്‍ നീ കത്തിച്ചുവിടുന്ന ബൈക്കിന് മുന്നിലേക്ക് ഒരു പട്ടി ഓടിയാല്‍ തീരുന്നതാണ് നമ്മുടെ അഹങ്കാരം...ദുരന്തം നമ്മെയും വന്ന് തൊടണം, അപ്പോഴേ നമുക്കൊക്കെ അതിന്റെ വേദനയും വികാരവും അറിയുകയുള്ളു...
No comments:
Post a Comment